စိတ္ဆင္ရိုင္း

စာရြက္ စာတမ္းေတြကို စားပြဲေပၚမွာ ခ်ထားၿပီး သူ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ၿပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိသည္။ သူ႔စိတ္ေတြ ေလတိုက္ေနေသာ အရပ္မွာ ထြန္းထားသည္႔ ဖေယာင္းတိုင္မီးညႊန္႔ကဲ႔သို႔ တလြင္႔လြင္႔။ အခြင္႔အေရးဆိုတာ တခါတေလမွ ရတတ္တာ မဟုတ္လား။ ဒီ ကိန္းဂဏန္းေတြ အေၿပာင္းအလဲက သူ႔လက္ထဲတြင္ရွိေနသည္။ ေနာက္ၿပီး ဒီအလုပ္၏ ခန္႔မွန္းေၿခ ကုန္က်စားရိတ္ကုိ သူသိထားၿပီးသားပင္။ ခန္႔မွန္းထားသည္႔ အတိုင္းအတာနွင္႔ နႈိုင္းယွဥ္ၾကည္႔မည္ဆိုလွ်င္ေတာင္မွ သူ ကစားလိုက္ေသာ ကိန္းဂဏန္းက အၿမတ္ကို မဆိုထားနွင္႔၊ အၿမတ္အစြန္းဆိုသည္႔ အစြန္းကိုပင္ မထိခိုက္နိုင္။ ေလာေလာဆယ္အေၿခအေနအရ သူ႔မွာလည္း ေငြလိုေနသည္။ စဥ္းစား .. စဥ္းစား ဟု သူ႔ကိုယ္သူ အသိေပးရင္း ေမာပန္းလာသလို ခံစားေနရသည္။

တကယ္ေတာ႔ သူသည္ လုပ္ငန္းရဲ ႔ ယုံၾကည္အားထားရဆုံးဟု ဆိုရုံ ဆိုနိုင္ေသာ တစ္ဦးတည္းေသာ မန္ေနဂ်ာ တစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္။ ယုံၾကည္အားထားရဆုံးဟု ဆိုရုံဆိုနိုင္ေသာ စကားလုံးကို သူ ဘာေၾကာင္႔ သုံးရသည္ကိုလည္း တၿခားသူေတြ နားမလည္ရင္ေတာင္မွ သူတို႔ ကုမၸဏီက လူေတြေတာ႔ နားလည္လိမ္႔မည္။ က်န္သည္႔ ၀န္ထမ္းေတြက စိတ္ခ်စရာ မရွိ၍လားဆိုေတာ႔ မဟုတ္။ အဓိက ၿပႆနာ၏ တရားခံမွာ သူေဌး ဦးလူေဇာ္ ပင္ ၿဖစ္သည္ ။ မည္သူ႔ကိုမွ ယုံၾကည္သည္ မရွိသည္႔ ဦးလူေဇာ္သည္ သူ႔ကိုေတာ႔ အနည္းငယ္ ယုံၾကည္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ကိစၥတစ္ခုခု ၿပီးတိုင္းလည္း စစ္ေဆးေမးၿမန္းသည္မွာ အစအဆုံး။ ေနာက္ၿပီး စကား စသည္နွင္႔ "မင္း ဒါကို မလုပ္ရေသးဘူး မလား" ဆိုသည္႔ အၿပစ္တင္ စကားနွင္႔ပင္ စတတ္သည္။ ဒီေတာ႔ ၾကိဳးစားပန္းစား လုပ္ထားေသာ သူတိုင္း၊ ၀န္ထမ္းတိုင္း စိတ္နွလုံးမသာယာ ၿဖစ္ၾကရသည္မွာ မဆန္းလွ။ ၿပီးေတာ႔ မိမိက သူေတာင္းဆိုသမွ် ၁၀၀ ရာခိုင္နႈန္း လုပ္ေပးနိုင္သည္ထား။ သူ႔ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္က ၁၂၀ ေလာက္သို႔ ၿမင္႔တက္သြားၿပီး ၿဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင္႔လည္း ၀န္ထမ္းအားလုံးသည္ ဦးလူေဇာ္ မည္မွ် ေအာ္ေအာ္၊ ေၾကာက္ရ၊ ရွက္ရမည္ဟုလည္း မခံစားရေတာ႔။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ တုံဏွိ ဘာေ၀ ခံမေၿပာ နားမေထာင္ေတြ ၿဖစ္လာသည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ၀န္ထမ္းေတြက အလုပ္ၿပဳတ္မည္ကို မေၾကာက္ၾကဘူးလား ဟု ေမးစရာရွိသည္။ ထိုသို႔ ေမးလွ်င္ေတာ႔ အားလုံးက မေၾကာက္ၾက ဟုပဲ ေၿဖရန္ရွိေတာ႔သည္။ ၀န္ထမ္းအမ်ားစုမွာ အေတြ႔အၾကဳံ လုံး၀မရွိေသးတာေၾကာင္႔ ဦးလူေဇာ္ အရိပ္ခို၀င္ေနရၿပီး တခ်ဳိ ႔ ၀န္ထမ္းေတြမွာလည္း ေခတ္၏ ေတာင္းဆိုခ်က္အတိုင္း ပညာအရည္အခ်င္းလည္း မလိုက္မွီနိုင္ေသး၊ ေၿပာင္းလဲ လုပ္ကိုင္ရန္လည္း အလုပ္အကိုင္ရွားပါးၾကတာက တစ္ေၾကာင္း၊ တခ်ဳိ႔ကေတာ႔ အသက္အရြယ္ ၾကီးလာတာ တစ္ေၾကာင္းေၾကာင္႔ ဦးလူေဇာ္၏ အလုပ္တြင္သာ ၿမဲေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဒီေတာ႔ အားလုံးအတြက္ ဦးလူေဇာ္၏ ကုမၸဏီသည္္ ေလ႔က်င္႔ေရးကြင္းတစ္ခုသဖြယ္။

တကယ္လည္း ေလ႔က်င္႔ေရးကြင္းဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ ဦးလူေဇာ္၏ ကုမၸဏီက လူ၀င္ လူထြက္မ်ားေလသည္။ သုံးလ၊ ေလးလနွင္႔ပင္ ထြက္သည္႔ ၀န္ထမ္းေတြ မနည္းလွ။ မေပ်ာ္၍ ထြက္ရေလာက္ေအာင္ ခိုင္းလွသည္ေတာ႔ မဟုတ္။ အမွန္တကယ္ဆိုရလွ်င္မူ ဦးလူေဇာ္၏ အေၿပာအဆို ေမာက္မာမႈ႔ေၾကာင္႔ နွင္႔ ေနာက္ထပ္ အေတြ႔အၾကဳံရစရာ မရွိေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္႔သာ အထြက္မ်ားေလသည္။ ဦးလူေဇာ္၏ စီမံခန္႔ခြဲမႈ႔ေတြကလည္း ေၿပာင္ေၿမာက္လွေအာင္ ေကာင္းသည္လည္း ပါတာေၾကာင္႔ဟု သူကေတာ႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ ၀င္လာသည္႔ အင္ဂ်င္နီယာအသစ္ေလးကို Project အသစ္ မစခင္ ရုံးက စာရင္းကိုင္၏ စာရင္းသြင္းၿခင္းမ်ားကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးရမည္တဲ႔။ ထိုသို႔ လိုက္ဖက္စြာ အစီအမံေကာင္းေသာ ဦးလူေဇာ္တည္း။ ဦးလူေဇာ္၏ ခံယူခ်က္မွာ လူဆိုတာ သင္လွ်င္တတ္ၾကသည္ခ်ည္း၊ စိတ္မ၀င္စားတာေၾကာင္႔ရယ္၊ သင္ယူခ်င္စိတ္မရွိတာေၾကာင္႔သာ မလုပ္နိုင္၊ မလုပ္တတ္ၾကဟု ခံယူထားသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္သက္လုံးက မသိနားမလည္ခဲ႔ေသာ ပညာရပ္ကို အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း မည္သူမွ ေခ်ာေမြ႔ေအာင္ မလုပ္ေဆာင္နိုင္ေပ။ လုပ္ငန္းအေတြ႔အၾကဳံဆိုသည္မွာ ပညာရပ္ကို လက္ေတြ႔ အသုံးခ်ၿပီး ထပ္မံဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္ရန္နွင္႔ လုပ္ငန္းကို အဆင္ေၿပေခ်ာေမြ႔ေစရန္ တဆင္႔ၿပီးတဆင္႔ အေထာက္အပံ႔ေပးေသာ ေလွကားထစ္ေတြသာ ၿဖစ္သင္႔သည္။ ဦးလူေဇာ္၏ ဒႆန အရဆိုလွ်င္ အသက္ေမြးေၾကာင္းဆိုင္ရာ ပညာရပ္ေတြကို သင္ဖို႔ပင္ မလိုေတာ႔ဟု သူ စဥ္းစားမိသည္။ အားလုံးသည္ အလုပ္ထဲေရာက္မွပင္ သင္ၾက မွားၾက၊ ၿပင္ၾကနွင္႔ လည္ပတ္သြားရုံသာ။

ဥစၥာရွိသူသည္လည္း ပစၥည္းဥစၥာေပၚ မွီ၍ မာန္မာန တက္သကဲ႔သို႔
အဆင္းရွိသူသည္လည္း အဆင္းကို မွီ၍ မာန္မာန တက္သကဲ႔သို႔
ပညာတတ္တို႔သည္လည္း မိမိၿမတ္နိုးေသာ ပညာေပၚ တည္၍ မာန္မာန ၿဖစ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ သူလည္း သူၿမတ္နိုး၍ ေလ႔လာသင္ယူခဲ႔ေသာ ပညာကို အေလးထားေစခ်င္သည္။ တၿခားေနရာမ်ားတြင္ေတာ႔ မေၿပာတတ္။ ဒီကုမၸဏီတြင္ သူတတ္ေသာ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အတတ္ပညာနွင္႔ ပတ္သက္၍ ဂုဏ္ယူစြာ ေၿပာရလွ်င္မူ ေစာေစာက ေၿပာခဲ႔သလို ဦးလူေဇာ္၏ ယုံၾကည္မႈ႔ မဆိုသေလာက္ကို ရရွိၿခင္းထက္ မပိုခဲ႔။ အေၿပာအဆို မေကာင္းေသာ ဦးလူေဇာ္သည္ ၀န္ထမ္းေတြကို ခံစားခြင႔္၊ လစာတိုးၿမွင္႔ၿခင္းၿဖင္႔ ခ်ီးေၿမွာက္ဖို႔ မဆိုထားနွင္႔။ စကားအရပင္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ၿပဳေလ႔မရွိ။ လုပ္ခ လစာ နည္းသည္႔အၿပင္ ခ်ီးက်ဴးေၿပာဆိုရုံမွ်ၿဖင္႔ ၀န္ထမ္းေတြက ခံစားခြင္႔မ်ား တိုးၿမွင္႔ေတာင္းဆိုလာမွာ စိုးရိမ္တတ္ေသးသည္။ ၀န္ထမ္းမၿမဲၿခင္း၊ အေၿပာင္းအေရြ႔မ်ားၿခင္းသည္ လုပ္ငန္းကို ထိခိုက္ေစသည္ဟု မၿမင္။ ပိုက္ဆံရွိလွ်င္ ပညာတတ္ေတြကို ခိုင္းစားလို႔ ရသည္ဟု အေတြးအၿပည္႔ရွိသူ ၿဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင္႔သာ အလုပ္နႈတ္ထြက္စာ တင္သည္႔သူတိုင္းကို မည္သည္႔အေၾကာင္းေၾကာင္႔ဟု တစ္ခြန္းမွ ေမးေဖာ္မရၿခင္းၿဖင္႔ပင္ သူ႔သေဘာထားကို ေဖာ္ၿပေလ႔ရွိသူလည္း ၿဖစ္သည္။ စီမံခန္႔ခြဲမႈ႔ (Management) ပညာရပ္တြင္ အခက္ခဲဆုံးဟု ဆိုအပ္ေသာ လူမႈ႔ဆိုင္ရာ စီမံခန္႔ခြဲၿခင္း (Human Resource Management) ကိုေတာ႔ ဦးလူေဇာ္ ဒီတစ္သက္ တတ္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ႔ဟု သူသုံးသပ္လိုက္ေတာ႔သည္။

ဦးလူေဇာ္ အေၾကာင္းကို ေတြးေနရင္းမွ သူ စိုးရြ႔ံမႈ႔နွင္႔ ေမာဟိုက္လာၿပန္သည္။ သူအလုပ္၀င္ကတည္းက သိနွင္႔ေနခဲ႔ေသာ ဦးလူေဇာ္အေၾကာင္းကို အခု အလုပ္၀င္ၿပီး တစ္နွစ္ၾကာသည္႔ အခ်ိန္မွ သူ ဘာၿဖစ္လို႔ အထူးတလည္ ေတြးကာ အေကာင္းမၿမင္ၿဖစ္ေနရသနည္း။ သူ႔ကိုယ္ သူလည္း ေမးေနမိသည္။ အေၿဖကေတာ႔ ရွင္းသည္။ သိပ္အံ႔ၾသစရာ မေကာင္းလွ။ သူ ပိုက္ဆံလိုေနသည္႔ အခ်ိန္၊ ဦးလူေဇာ္က Project တစ္ခုကို သူ႔ကို ၀ကြက္အပ္ထားၿခင္းပင္။ ထို႔ေၾကာင္႔ သူ ေငြကို ကစားခ်င္သလို ကစားလို႔ရသည္႔ အေၿခအေနမွာ ရွိသည္။ အလုပ္တြင္လည္း သူ႔ကို စစ္ေဆးမည္႔သူမွာ ဦးလူေဇာ္တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ ဦးလူေဇာ္သည္ လုပ္ငန္းလုပ္ရာတြင္ အကြက္ေစ႔၊ ေစးကပ္သေလာက္ လူတိုင္းကဲ႔သို႔ပင္ အားနည္းခ်က္ တစ္ကြက္ေတာ႔ ရွိေနသည္။ နားမလည္သည္မ်ားကို နားလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္ အစီရင္ခံစာေတြကို ဖတ္ၿပီး ေမးခြန္းေပါင္းစုံကို ေစ႔ေစ႔စပ္စပ္ေမးမည္။ မိမိဖက္ကသာ ၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္ ေၿဖၾကားနိုင္ခဲ႔လွ်င္ ထိုေငြပမာဏမွာ ဦးလူေဇာ္အတြက္ ေၿပာပေလာက္စရာ မရွိ။ ရုံးမွ စာရင္းကိုင္မ်ား အလုပ္သိပ္မလုပ္ၾကသည္ကိုလည္း သူသိထားသည္ပင္။ သူ႔အသက္အရြယ္၊ သူ႔ရာထူးနွင္႔ မည္သူ႔မွ မယုံမၾကည္ ၿဖစ္နိုင္စရာမရွိဟုလည္း သူယုံၾကည္သည္။ တခါတခါတြင္ေတာ႔ သူစဥ္းစားမိသည္။ ဦးလူေဇာ္သည္ အိတ္ေပါက္နွင္႔ဖားေကာက္ေနသူ သဖြယ္။ ထင္သေလာက္ ခရီးမေရာက္ဟူေသာ အေတြးေတြနွင္႔ စိတ္ဖိစီးမႈ႔မ်ားေနေသာ ဦးလူေဇာ္၏ မ်က္နွာကို သူ မၾကာခဏ ေတြ႔ၿမင္ေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ထူးခြ်န္ထက္ၿမက္သေလာက္ လူတကာကို မယုံၾကည္စြာ ဆက္ဆံရင္းပဲ အခ်ိန္ကုန္ဆုံးေစသည္။ ၀န္ထမ္းေတြ အက်င္႔ပ်က္ၿခစားမႈ႔ကို သူ မသိ၊ မည္သို႔ကိုင္တြယ္ ေၿဖရွင္းရမည္ဆိုတာလည္း ဦးလူေဇာ္ ေတြးမိမည္မဟုတ္ေပ။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ကိုယ္႔ဖက္ကိုယ္သာ ၾကည္႔တတ္ေသာ၊ သူမ်ားအေပၚတြင္လည္း စီးပိုးအနိုင္က်င္႔ အၿမတ္ထုတ္တတ္ေသာ ဦးလူေဇာ္ကို သူပညာၿပမွ ၿဖစ္မည္ဟု။ တဖက္က ၿပန္စဥ္းစားၿပန္လွ်င္လည္း ဦးလူေဇာ္ကုိ ပညာေပးတရားၿပရန္ မိမိ တတ္စြမ္းသည္႔အရာ မဟုတ္။ ေသခ်ာစြာ ေ၀ဖန္ၾကည္႔ေတာ႔မွ သူ႔ မေကာင္းမႈ႔ကို ကာကြယ္ရန္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ရပ္ကိုသာ သူရွာေဖြေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဘယ္လိုပင္ စဥ္းစား စဥ္းစား မိုးၾကိဳးကို ထန္းလ်က္နွင္႔ ကာသလို အၿဖစ္ ဆိုတာကို သူ႔အသိတရားက သတိေပးေနခဲ႔ၿပီ။

အခု သူစဥ္းစားေနေသာ အရာမွာ ဦးလူေဇာ္လည္း မဟုတ္၊ သူ လိုခ်င္ေသာ ေငြပမာဏလည္း မဟုတ္ေတာ႔။ သူ တည္ေဆာက္ခဲ႔ေသာ သီလ။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ သူသည္ တစ္သက္လုံး သီလတည္ခဲ႔သူလား။ အဲသည္လိုလည္း မဟုတ္ၿပန္။ သူအသက္အရြယ္ရလာခ်ိန္မွစ၍ ဆယ္နွစ္နီးပါးတည္ေဆာက္လာခဲ႔ေသာ သီလ။ သူ သံသရာဆိုတာကို ေတြး၍ ေၾကာက္ၿခင္းထက္ ပိုသည္ကို သူသိသည္။ ထို႔ထက္ ပိုဆိုးသည္က အကုသိုလ္ အက်ဳိးေပးကို သူယုံၾကည္သည္။ ကံ၊ ကံ ၏ အက်ဳိးတရားက ေနာက္ဘ၀ကို ကူးခ်င္မွလည္း ကူးလိမ္႔မည္။ အခု လက္ငင္း ခ်က္ခ်င္း အက်ဳိးေပးသည္ ဆိုပါေတာ႔။ ကိုယ္က်ဳိးနဲစရာ၊ ရွက္ဖြယ္လိလိ ကိစၥတစ္ခုရဲ ႔ သက္ေရာက္မႈ႔ကို သူနွင္႔တကြ သူ႔မိသားစုပါ ခံစားရေတာ႔မည္။ ထို ေငြပမာဏေၾကာင္႔လည္း သူ ဘ၀ေၿပာင္းေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာသြားနိုင္သည္ မဟုတ္။ လုပ္စ ရွိရင္ လုပ္ခ်င္သည္႔ လူ႔သဘာ၀ကိုလည္း သူ႔အသက္အရြယ္အရ နားလည္ေနေပသည္။ သူ၏ သားသၼီးမ်ားကို "ငါမွားခဲ႔လို႔ မင္းတို႔ကို မမွားေစခ်င္တာ" ဟု သူ မဆုံးမခ်င္။ မွားေနတာမွန္း သိရက္နဲ႔ လုပ္ၿပီးမွ သူမ်ားတကာကို ဆုံးမသည္မွာ တရားရဲ ႔လား။ သူကိုယ္တိုင္ပင္ လက္မခံနိုင္ပါ။ တစ္မနက္ခင္းလုံး ထိုအကုသိုလ္ စိတ္ေၾကာင္႔ပင္ သူ စိတ္နွလုံးမသာယာ၊ လူလည္း ဣေၿႏၵမရ လူးလာေခါက္ၿပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိသည္။ လုပ္သမွ် အလုပ္ေတြလည္း အမွားမွား အယြင္းယြင္း ၿဖစ္လို႔ ခ်ည္းေနသည္။ အားလုံးကို ၿခဳံၿပီး စဥ္းစားလွ်င္ မေကာင္းမႈ႔ ဟူသည္ စတင္စဥ္းစားလိုက္သည္ ဆိုကတည္းကပင္ ပူပန္ေနရၿပီ။

တကယ္ေတာ႔ သူ႔ကို အယုံၾကည္ဆုံး ဦးလူေဇာ္၏ ယုံၾကည္မႈ႔ကို မဖ်က္ဆီးရက္၍ မဟုတ္ပါ။ ေတြးပင္ မေတြးၿဖစ္ဟု အရိုးသားဆုံး ၀န္ခံရေပမည္။ သို႔ေပမယ္႔ သူ႔၏ လုပ္ရပ္ေၾကာင္႔ မူလရင္းစြဲကပင္ သူတပါးေပၚတြင္ ပင္ကိုအားၿဖင္႔ မယုံၾကည္ေသာ ဦးလူေဇာ္သည္ တစ္သက္လုံး မည္သူ႔ကိုမွ ယုံၾကည္နိုင္ေတာ႔မည္မဟုတ္။ ထိုသို႔ေသာ ခံစားမႈ႔မ်ဳိးကို သူမေပးရက္။ ထုိ႔ၿပင္ သူတြင္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတာ႔ ရွိသည္။ သူ႔ အိမ္ မီးေလာင္ ပ်က္စီးသြားခဲ႔တုန္းကနွင္႔ သူ အိမ္ေထာင္ဦး ပစၥည္းေလးမ်ား သူခိုးအခိုးခံရခ်ိန္မွာ သူ မည္သို႔ခံစားခဲ႔ရသနည္း။ ထိုစဥ္က စ၍ ေဇာတိက သူေဌးကို အားက်စြာ "သူ မေပးဘဲ သူ႔ပစၥည္းေတြကို ရန္သူမ်ဳိးငါးပါး ဖ်က္စီး၍ မရပါေစသား"ဟု သူဆုေတာင္းဖူးသည္။ အခုထက္ထိလည္း သူ ဆုေတာင္းေနဆဲ။ မိမိပိုင္ ပစၥည္း တစိုးတစိမွ်ကိုပင္ အထိမခံနိုင္ေသာ သူက ဦးလူေဇာ္၏ ေငြေတြကိုေတာ႔ အေခ်ာင္လိုခ်င္ေနၿပန္သည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက စိတ္နွင္႔ ဆို သူ ဆုံးၿဖတ္ၿပီးသည္နွင္႔ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ၿဖစ္ဦးမည္။ အခုေတာ႔.. အခုေတာ႔ သူဘာကို စဥ္းစားေတြေ၀ေနသလဲ ။ သူေတြးမိရင္း သူရူးတစ္ေယာက္လို ရယ္မိသည္။ ကိုယ္႔ရယ္သံကို ကိုယ္ၿပန္ၾကားကာ သူ႔ကိုယ္သူ ၿပန္လန္႔ေနၿပန္သည္။

မေကာင္းမႈ႔နွင္႔ ေကာင္းမႈ႔ယွဥ္လွ်င္ မေကာင္းမႈ႔ကိုသာ အားသန္ေသာ စိတ္သဘာ၀အတိုင္း သူလႊတ္ထား၍ မၿဖစ္။ ဆုံးၿဖတ္ခ်က္လည္း မခ်နိုင္ေသး။ စာအုပ္တစ္အုပ္တြင္ ဖတ္ဖူးသည္႔အတိုင္း ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာ၊ ပညာ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားတို႔နွင္႔ ေလာကတြင္ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အေရးၾကီးဆုံး ၿဖစ္ေသာ ကိုယ္က်င္႔တရားကို ေဆာက္တည္ရန္ သူ ၾကိဳးစားသည္။ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာနွင္႔ တည္ေဆာက္ရေအာင္ဆိုလွ်င္ ဦးလူေဇာ္ စိတ္ေနသေဘာထားကို သူ မၾကိဳက္၊ ၾကည္ညိဳ၍ မရေပ။ လုပ္သင္႔သလား၊ မလုပ္သင္႔ဘူးလားဆိုေသာ ပညာဥာဏ္နွင္႔ ဆုံးမလွ်င္လည္း မလုပ္သင္႔ေသာ အရာဆိုတာ သူ သိသိၾကီးနွင္႔ စိတ္က မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္။ သူ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနွင္႔ ဆုံးမၾကည္႔ေတာ႔မွ စိတ္က နည္းနည္း အနည္ထိုင္စ ၿပဳလာသည္။ တဆက္တည္းမွာပဲ သူ ဘာသာေရးအဆုံးအမ ကို ထည္႔သြင္းစဥ္းစားၿပန္သည္။ ဆိတ္ကြယ္ရာ အရပ္မွာပင္ မေကာင္းမႈ႔ကို မၿပဳေတာ္မူေသာ ၿမတ္စြာဘုရားကိုလည္း သူ႔နွလုံးသားထဲမွာ အနိႈင္းမဲ႔ ေလးစားၾကည္ညိဳလာခဲ႔သည္။ စိတ္မိုက္စိတ္ရိုင္းကို သူ ခြ်န္းအုပ္နိုင္လိုက္သည္႔ ခဏေလးမွာပင္ သူ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကို ေကာက္လွည္႔လိုက္သည္။ ဦးလူေဇာ္ဆီသို႔။ သူ မွန္ကန္ေသာ ကိန္းဂဏန္းတစ္ခုကိုသာ ေၿပာလိုက္သည္။ ထို႔အတြက္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ေငြေရးေၾကးေရး ပိုမိုက်ပ္တည္းလာခဲ႔လွ်င္ သူ ေနာင္တရေနမည္လား။ မေသခ်ာလွ။ သို႔ေသာ္ ေလာေလာဆယ္ အရွိန္ဟုန္ၿပင္းစြာ ၿဖစ္ေပၚေနေသာ သူ႔စိတ္ကို သူထိန္းခ်ဳပ္ေအာင္ၿမင္နိုင္လိုက္သည႔္ ပီတိနွင္႔ အတူ ကုန္ဆုံးသြားေသာ အားအင္ေတြအတြက္ သူ ေမာပန္းႏြမ္းလ်စြာနွင္႔ မ်က္လုံးစုံ မွိတ္လိုက္ပါေတာ႔သည္။